WINTERAVOND Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zoo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Lees verder…
I – ITALIA Sonnettencyclus (I t/m XII) over Italië Wat kent mijn hart van u dan enkle steden, Een landschap, een flard lucht, van hitte teêr, En overal: het aanschijn van den Heer, Zooals uw vroomste zonen Hem beleden! En langzaam is mijn aandacht weggegleden Naar tijden vol van werelds Lees verder…
TU ES DEUS ABSCONDITUS Avond in Rome Dien ik in alle dingen Als glans en schijn vermoed, Die tot mijn hart komt dringen In koude en in gloed, Laat mij U zóó gevoelen Als ‘t driftige verzoelen En luwen van het bloed. Wanneer Gij zóó nabij zijt, Deert mij geen Lees verder…
ENVOI ‘s Nachts is mijn geest de heemlen doorgetogen, En scheerde langs der Alpen scherpen top, En ving den glimlach van de meren op, En kwam als maanglans tot uw slaap gevlogen. Hebt ge u niet even onbewust bewogen, Als droom met zijn beschroomden vingertop De wimpers lichtte en een Lees verder…
Gloria Nu is de lucht zoo teeder en groen Als ’t ritselen der vroege lente. Knapen plantten hun blanke tenten In schaduw van het forsch plantsoen Nu, na den lang genoten dag, Liggen ze stil omhoog te staren En zien de sterren statig varen En zijn vol goedheid en ontzag. Lees verder…
IK MAT VAN DAG EN NACHT … Ik mat van dag en nacht Het licht en donker laken, Een luttle spanne langs Der eeuwigheden el. En vroeg: wat ik ik van Dit snipperlapje maken? ‘Uw altoosdurend kleed,’ Sprak Hij, ‘en maak het wel.’ Uit: Verzameld Gedichten, nalezing VII (1926/1928), geschreven Lees verder…
DE WORSTELING Hij huiverde; toen hij gebeden had En weder door de droge beek wou gaan, Zag hij een Engel vliegen langs de maan. En vleuglings hield een schaduw hem omvat, En boog hem achterover en hij viel. Iets zachts, dat langs zijn oogen borstelde, Verblindde hem; hij sloeg, en Lees verder…
NA DE BUI De bui was nog niet afgedreven, Toen wij bedroefd den tuin in gingen. Waar afgerukt de rozen dreven En hulploos in de struiken hingen. Haar zon doorlonkte bengelingen Woei de verzwikte goudenregen Ons als een wolk van vonken tegen En weerde ons drentlend naderdringen Een zoete witheid, Lees verder…
DE LUIKEN Om hitte en onrust uit te sluiten, Doen wij de zware luiken dicht. Nu dringt uit het rumoerig buiten Alleen de klaarheid van het licht, Want zie, de harten zijn nog open, En zon komt helder ingezeefd En toont, van blanken glans omdropen, Al wat er binnen staat Lees verder…
DE WAAKHOND Na de avondmaaltijd, in de hoeven, Wenscht ’t volk goenacht, en op den deel Stapt het met zware trage kloeven Bij ’t snuivend vee langs naar zijn peel. De grendel schoof; de stroeve pinnen Zijn door de bout op ’t luik gezet. En naarstig gaat men zich bezinnen Lees verder…