De naïviteit van de jeugd. Jong, enthousiast en zonder zorgen. De Mérode ziet de prille seksualiteit die in het verschiet ligt, al bijna aan te raken. Ik vind het nogal een ondeugend gedicht en moet onwillekeurig denken aan ‘De spinario’, de doornuittrekker. ‘The blue boy’ Ik draag het leven in Lees verder…
Lente in de lucht … Je haar Nu denk ik aan het geuren van je haren, Toen ‘k mijn gezicht in ’t zijig goud verborg, En als je handen dan met groote zorg Voelden, hoe vreeselijk verward ze waren, Lachte ik en liet mijn lippen zoetjes glijden Langs ’t leuke Lees verder…
Een van de oudste gedichten van Willem de Mérode. … Alles wat je voor een ander doet, doe je ook een beetje voor jezelf: Begeerte Dit is hem zoete zelfzucht van de liefde: Dat hij zijn daden om een ander doet (En gaarne zich het noodige ontriefde, Want elk ontberen Lees verder…
Le tireur de l’épine – fraai en vilein Willem de Mérode was een groot fan van beeldhouwwerken: uit zijn gedichten blijkt een voorliefde voor mannelijke koppen, mannenlijven en knapen. Hij schreef twee gedichten met de titel ‘Le tireur de l’épine’. Het is de Franse benaming van het wereldberoemde beeld ‘de Lees verder…
Een gedicht over een beeldhouwer die Apollo uithakt: een archaïsche kop die De Mérode waarschijnlijk in het Louvre heeft gezien. De afbeelding toont de eeuwenoude, moeilijk te dateren archaïsche kop van Apollo van Piombino (lood) uit het Louvre. Dit kunstwerk komt uit de periode tussen 5e en 1e eeuw v.Chr. Lees verder…
ENVOI ‘s Nachts is mijn geest de heemlen doorgetogen, En scheerde langs der Alpen scherpen top, En ving den glimlach van de meren op, En kwam als maanglans tot uw slaap gevlogen. Hebt ge u niet even onbewust bewogen, Als droom met zijn beschroomden vingertop De wimpers lichtte en een Lees verder…
De jongen te paard Hij laat den wind maar waaien door zijn haren. Blootshoofds zit hij op ’t steigerende paard. Hij lacht gelukkig; zijn onrustige aard Houdt van vermetelheden en gevaren Hij is één met zijn ros; en ’t zal bedaren Als hij den drift van ’t eigen bloed bedaart. Lees verder…
OUDE DANS Kalm verdeinen de motieven Van den statig stillen dans. Gracieus gaan de gelieven Door den klaren avondglans. Na ’t adieu zweeft ieders ijver Naar een nieuw ontmoeten heen. Even, tusschen maan en vijver, Staan hun schaduwen alleen. Even … en hun open zwijgen, Aan hun glimlach nauw verwant, Lees verder…
EERSTE LIEFDE De jongen schrijft; ‘over ’t papier gebogen Heb ik hier nu al haast een uur gezeten Te denken wat ik zeggen zal; wij weten Vaak maar alleen wat wij niet zeggen mogen Ik heb zoo dikwijls door de schuttingreten, Die ik verwijdde, je bespied; je oogen Verwilderden mijn Lees verder…