Tweede bloei O knoppen, die te rijzen Waagt in het late jaar, Hoe koestert u de grijze Gekromde perelaar. Hij, die zijn laatste sappen, Een nooddronk, ziek en moe, Nog weigerde aan te tappen, Laat u bij ’t spongat toe. Hij dunt zijn looi, dat regen En zonneschijn en dauw, Lees meer…
De onbekende Dit is voor u, die ik niet ken. Dit kunnen enkel woorden wezen, Die zeggen, dat ‘k gelukkig ben, Om u, nu ‘k langzaam ga genezen Van ziekte en zorg en zonde en dood.- De wind doet alle misten deinen En zonneschijn laat aardes, nood Zóó bliksemsnel verheerlijkt Lees meer…
De schilder Hij schilderde, en somtijds was hij dronken. Hij joeg den roes na, en hij schilderde Zelden en trager, en verwilderde Zijn wezen; uit zijn doeken sloegen vonken En duisternis; een gouden chaos zwol En spookte om aangezichten zondoorblonken. En zijn gelaat met de geschonden schonken Brak uit dien Lees meer…
De zieke Hij verwelkt tusschen raam en deur In een klein vertrek. Hij geniet van bloemengeur En flarden gesprek. Hij praat gemoedelijk over den dood. Niets dat hem hindert of verschrok. Zijn wangen krijgen een vleugje rood Bij ’t slaan der klok. Het gezinsgerucht, het gelach op straat, Het geleende Lees meer…
Het jubileum Hier zit hij nevens zijne gemalinDie hen met ’t Woord vertroostte en bezeerde,Tegen hun reglementen rebelleerde,En veel te veel verdiende naar hun zin. En hoeveel zegen heeft hij hier genoten!At hij niet van hun koe en van hun kip!Mevrouw keek altijd even zuur en sip,Schoon melk en honing Lees meer…
Meisje in ’t voorjaar De kastanje lijkt een tulpenboomMet negerbruine en geliggroene bloemen.Reeds zie ik een grootsch visioen opdoemen:Een gloeiend groen in een witte lichtstroom. De schaduw strijkt nog over den grond,Een leeg sleepnet, maar mijn verlangenIs in zwart lommer te zijn gevangenEn moede te wezen en gewond. Er is Lees meer…
Tsjaikofski’s symphonic pathetique en Van der Weyden’s Philippe de Croy Ter herinnering aanMaandagavond 4 Oct.1926 De zaal lag schemerig en heet En het publiek hijgde als een dier, Dat sterven vreest, en, vreezend, schier Het moeizaam ademen vergeet. Want als een oerbegin van leed en vreemde onbegrepenheid Steekt op een Lees meer…
De toorts Gij, die den toorts ontstoken, Beschiktet weer en wind,Zoodat zijn vlam, ontloken, Zijn ijlste tijging wint, Wil, zonder walmend flakkren,Den gloed van blozend goudTot klààrder schijnsel wakkren,En schutten ’t schamel hout. Doch blaast de tocht der zondeVenijnig naar zijn buit,Blusch ’t roetend licht ten grondeZelf mededoogend uit. Dan, Lees meer…
De zandbult Semper idem Blank van flanken, altijd evenZuiver-wit en stralend-naakt,Zijt gij streng en stil gebleven,’t Zij de hemel bleekt of blaakt. Blinkt de zon, gij staat te pralenEn kaatst heel haar glans weerom.Ongenaakbaar door uw stralenZijt ge een zengend heiligdom. Als den hemel grommend dekteOnweerdreigend wolkgekrui,Tartte uw blank, o Lees meer…
