Jan Mankes
Hij heeft de dieren en de stille dingen
Met sterke aandachtigheid tot zich genomen
En lichtend zijn zij weer aan ’t licht gekomen,
Wijl zij het lichten van zijn ziel doorgingen.
Hij liet zijn teerheid als verhelderingen
In oogen stralen, om een mond verdroomen.
En koel en klaar liet hij de zoete roomen
Rozen verrijzen uit hun mijmeringen.
En soms heeft hij het schemeren en streelen
En strengelen van haren en fluweelen
Gezichten in een levend licht gesteld.
En stil zijn bleekend aangezicht gegeven
In vreemden luister of zijn rijpe leven
Blank uit het blinken van zijn wezen welt.
Uit: De Steile Tocht (1924-1928), geschreven op 23-1-1927.
De eerste strofe van dit gedicht is aangebracht op een sokkel in Brummen. Het een beeld hierop is door Jan Mankes gemaakt. Hier vind je een foto van de sokkel en het handschrift van dit gedicht.
0 reacties