Ruiter, paard en hond

De eene begeleidt, de andre draagt mij.
Tot mijn genoegen en in zwaren strijd.
Dit zijn bevredigingen en dit plaagt mij,
Want zij zijn roekloos aan mijn dienst gewijd.

Het paard! (ik voel mijn snelheid vertienvoudigen).
Dat man en lans, die mij belaagt, vertrapt.
De hond! die afgeeft wat hij graag wou houden,
Mijn handen lekt, naar den belager hapt.

Ik ben gepantserd, zij leevren hun huid
Naakt, dapper, aan den schunnigen dood uit,
Ik aarzel, en zij weigren niet te sterven.

Zij spitsen de ooren als een hoorn weerschalt.
Zij schreeuwen als de zege mij toevalt,
Diep dankbaar dat ze een liefkozing verwerven.

handtekening Willem de Mérode Uit: Spiegelbeelden (1937-1938) Geschreven op 30 januari 1938

Categorieën: maandgedicht