Nogmaals een maandgedicht uit de recent gepubliceerde bundel ‘Dorp bij Zomeravond’, een van de tien vroegste gedichten van Willem de Mérode (beginnerspoëzie).
Ik kies voor een gedicht dat Willem de Mérode schreef op 18 juli 1907. Onder de tekst ga ik in op de betekenissen van het gedicht (dat misschien beter de titel ‘Carpe diem’ had kunnen krijgen).
Lied!
Wij menschen, kindren van het heden,
Juichen den toekomst tegemoet.
Wij zien naar verre en vertreden
De roos, die geurt aan onzen voet.
Ach, konden we ons als kindren geven
Aan zomerdag en zonneschijn.
Zij, lentebloemen van het leven,
Zij plukken, als er bloemen zijn.
Haast zijn wij oud, de jaren vluchten!
Tot plukken buigen wij ons neer,
Zoekend en zoekend en wij zuchten:
“Helaas, er zijn geen bloemen meer.”
Uit: Dorp bij Zomeravond, een bundel met beginnerspoëzie van Willem de Mérode. Geschreven op 18 juli 1907.
Dit gedicht loopt niet alleen over van volrijm, metrum, alliteratie en assonantie, er is ook werk gemaakt van de betekenislagen met de beeldspraak.
De geurende roos is een metafoor voor het heden, en het vertreden van de roos van is het een metafoor voor het geen oog hebben voor het heden. Een geurende roos staat ook symbool voor ‘bloei’. (…)
De woordengroep ‘Lentebloemen van het leven’ is een metafoor voor “echte” kinderen. (…) Bij het plukken van bloemen leg je al snel een verband met iets wat in een moment gebeurt, in een opwelling. Het doet ook denken aan ‘pluk de dag’, carpe diem. (…)
De jaren vluchten staat gelijk aan het voorbijgaan van de jaren. Het is een metafoor voor het ouder worden, waarbij de jaren als het ware worden gepersonifieerd. Hier wordt de cirkel tussen heden, toekomst en verleden gesloten. Het thema is vergankelijkheid en melancholie. Het woord buigen lijkt heel bewust gekozen; je kunt een gelaagdheid bedenken: je buigt voor wat de tijd met je doet. Je hebt geen keuze meer, je moet er voor door de knieën, hoewel knielen wellicht te sterk uitgedrukt zou zijn. Bovendien is buigen ook respectvol.
0 reacties